Αντε σιγα-σιγα να επανερχομαστε!

Το ζητημα με την Προοδευτικαρα μας ειναι οτι θυμιζει λιγο τα London buses. Για να γινω πιο συγκεκριμενος κυριως με γεγονος οτι περιμενεις μια ωρα για να ερθει ενα (γαμημενο) και μετα σου ρχονται δυο-δυο μαζι. Ετσι ειναι και εμας. Οταν αρχισουν οι ηττες , οχι οτι τις περιμενεις φυσικα αλλα οταν αρχισουν, ερχονται δυο-δυο μαζι. Το ιδιο και με τους (σοβαρους) τραυματισμους. Τωρα τελευταια και με τις μανουρες.

Βεβαια για τις ηττες δεν εχεις να πεις και πολλα. Μερος του παιχνιδιου ειναι, καποιες φορες δεν θα παιξεις καλα, θα χασεις, καποιες αλλες μπορει να εισαι λιγο ατυχος, καποιες αλλες οι αλλοι θα ειναι καλυτεροι, ετσι ειναι αυτα. Οπως ειχε γραψει και καποιος στο επισημο ‘μαζι κερδιζουμε, μαζι χανουμε’. Νο προμπλεμ δηλαδη. Αρκει να μην χανουμε μονο αλλα να κερδιζουμε που και που.

Μια ακομα παρατηρηση: Ειχα μια ενδιαφερουσα τοποθετηση στο post your comments, η οποια ελεγε βασικα μηπως πρεπει να την ψαξω λιγο με τα γουρια διοτι με το που γραφω αρθρο πρωταθλητισμου, μετα τα σκατωνουμε. Οκευ δε το γραψε ετσι ο φιλος proo till the end αλλα αυτο εννοουσε. Και φτανω να αναρωτιεμαι ο ανθρωπος, τι δηλαδη πρεπει να κανω την επομενη φορα? Να το βουλωσω και να αρχισω σαν τον Γιατσεκ Γκμοχ οταν η Λαρισα πηγαινε για το πρωταθλημα το ’88 και ελεγε κοιταμε να σωθουμε και τον επομενο αγωνα και σχεδον ειχε φτασει ο Απριλης και τελειωνε το πρωταθλημα? Τι θα κανω συντροφοι του χρονου οταν η ομαδα θα αρχισει να πεταει πανω στο χορταρι για μια ακομα φορα? Να σωπασω? Τι σκατα να κανω? Και δε λεω οτι δεν πηρα στα σοβαρα αυτα που μου γραψαν. Τα πηρα και τα σκεφτομαι. Τωρα που θα με βγαλουν ιδεα δεν εχω. Ηρθε αραγε το τελος των πυρινων αρθρων? Εδω θα μου πειτε, τον τελευταιο καιρο υπαρχει σχεδον απουσια απο οποιασδηποτε μορφης αρθρου. Το τελος θα φοβηθουμε? Αλλα ας μην τα βαψουμε ολα μαυρα.
Για το τελευταιο εχουμε αλλους λογους να ανησυχουμε (λιγο).

Τωρα βεβαια οταν ηθελα να γραψω κατι σχετικα με αυτους λογους ηταν πριν αρκετες μερες και ενω θα επρεπε φυσιολογικα να κατασταλαξουν οι σκεψεις μου, αυτες εξαφανιστηκαν. Βαλτε μεσα και το οτι τα μυαλα μου ειναι αλλου τον τελευταιο καιρο και παιρνετε μια ιδεα. Οπως και να εχει here we go.

Ολα αρχισαν πρωτα στον αγωνα με τον Αγιο Αντωνιο και τις εξυπναδες ενος απο τους παιχτες του. Φυσικα οταν λεμε ολα, εννουμε των τελευταιων αγωνιστικων. Την εβδομαδα που ακολουθησε το συγκεκριμενο περιστατικο περασε λιγο πολυ στα ψιλα. Και οχι αδικα, μιας και δεν υπηρξαμε στη λαθος μερια των γεγονοτων. Ετσι ο μωβ λαος ασχοληθηκε με τον Βιλχεμ Ραιχ, τον Σπισισμο, τα πρασα στην αφισα για το επομενο ματς, το ροζακι στα χαρτια υγειας της ιδιας αφισας και αλλα θεματα οπως να ‘αφησετε τις μαλακιες και ελατε στεκι στη συνελευση’. Ολα βαιναν καλως! Κατι σαν το ‘…και μεις γελουσαμε στις γειτονιες, την πρωτη μερα…’ του Μπηκαν στην πολη ο οχτροι. Αλλα και παλι τι να κανεις οπως προειπαμε. Το φταιξιμο δεν ηταν δικο μας.

Ασχετα βεβαια με ποιανου το φταιξιμο ηταν τελικα, τετοιες συζητησεις ειχαν γινει στη Προοδευτικη. Ολοι ξερουμε τη δυσκολια και το ειδικο βαρος που κουβαλα το δικο μας εγχειρημα και ποσο πιο ευκολα μπορουμε να γινουμε στοχος τοσο σε προσωπικο επιπεδο οσο και σε συλλογικο. Και ναι μεν  οι αιτιες μπορει να εχουν πχ πολιτικους λογους αλλά υπαρχει και η περιπτωση οι λογοι αυτοι να ειναι απλα η βλακεια του καθενος. Το αποτελεσμα βεβαια ειναι το ιδιο. Ανακατωσουρα, ενταση, εκνευρισμος και επιστροφη στα μανουαλια ‘πως πρεπει να προστατευουμε την ομαδα μας, να διατηρουμε την ψυχικη μας ηρεμια αθικτη και να μην ξεφευγουμε απο τους κανονες της νεας ποδοσφαιρικης κουλτουρας που ευαγγελιζομαστε οτι πρεσβευουμε’.

Διοτι και εκεινη την εβδομαδα μιλησουμε παλι για αυτα που θα θελαμε να αλλαξουμε στον ποδοσφαιρικο χαρτη, στις νοοτροπιες της κερκιδας, στον τροπο που αντιμετωπιζουμε το παιχνιδι γενικα και πως θα μπορουσαμε να προωθησουμε τα παραπανω. Και οποιος προσπαθει, ερχεται και αντιμετωπος με δυσκολιες. Στη δικια μας την περιπτωση, οι γραμμες μεταξυ του ‘με αδικεις ή με πικαρεις για μαλακια λογο’ και του ‘δεν θελω να φερθω σα τον καθε μαλακα χουλιγκανο που τα σπαει, βριζει και εξαγριωνεται καθε δευτερολεπτο’ ειναι πιο λεπτες απο οσο φανταζομασταν οταν αρχισε το ταξιδι της Προοδευτικης. Διοτι οπως ειπαμε και πιο πανω, ειμαστε ή μπορουμε να γινουμε ‘ευκολος στοχος’. Και δεν βαζω καν το οτι μπορει να υπαρχουν και πολιτικοι λογοι. Απλα και μονο απο τη στιγμη που υπαρχουμε ως οντοτητα ετσι οπως ειμαστε, ο αλλος το μοναδικο που εχει να σου αντιδειξει (εκτος απο πεντε μπαρμπαδες και κανα δυο συγγενεις) ειναι κανενα κωλοδακτυλο και κανενα ‘σας γαμησαμε γαμω τον δεν ξερω ποιον’. Μπορει να του βγαινει φυσιολογικα. Ετσι εμαθε, ετσι κανει. Απο την αλλη, εαν καποιος μπορει να εχει καποιο προβλημα με εμας γιατι ειναι μπατσος, γιατι ειναι ελληναρας, γιατι δε γουσταρει την αναρχια ή και γω δε ξερω τι, παλι οι αντιδρασεις δεν θα πρεπει να ξεφευγουν σε τακτικες δρομου και οποιον παρει ο χαρος. Τωρα εαν ρωταει κανεις γιατι, απαντησεις δεν εχω αλλα ας μην ξεχναμε οτι παιζουμαι πρωτιστως ενα παιχνιδι. Τα συμπερασματα πολλες φορες ειναι βεβιασμενα οταν υπαρχει ενταση. Διοτι αλλο ειναι να σε βαρα ματας στο δρομο και αλλο να σου δωσει πεντε λαθος φαουλ ο κορακας και εσυ να λες ‘α! μπατσος ειναι ο μπασταρδος και δε μας γουσταρει’. Και δε λεω οτι εγινε κατι τετοιο, παραδειγματα αναφερω.

Που θα ηθελα να καταληξω. Πολλες φορες η φημη προτρεχει της φυσικης παρουσιας και θα υπαρξει κινδυνος στο μελλον να δημιουργηθει, οχι απο εμας αλλα απο αλλους, η φημη της ομαδας για τζερτζελε (με την ασχημη της εννοια), για μανουρα, για προβοκατσια. Οχι βεβαια απο ολες τις ομαδες αλλα εκει που θα μπορουσε να εχει τετοιες αντιδρασεις και τοτε δυστυχως θα βρεθουμε μπροστα σε κατι που δεν θα το επιθυμουσαμε. Να εχουμε ντραβαλα καθε δευτερη Κυριακη. Να πρεπει να αντιμετωπισουμε την καθε μαλακια του καθε γκαβλωμενου για καβγα. Να τους δωσουμε την χαρα για εναν περιοδευοντα θιασο ‘αναρχικων’ που θα μπορουν να βγαλουν το αχτι τους γιατι ολη την εβδομαδα βαρουσαν προσοχη στη μαλακια.

Διοτι αντι τελικα να εχουμε την προσοχη μας στραμενη προς τα εκει που θα επιθυμουσαμε και θα διαλεγαμε οι ιδιοι να υπαρχει, θα κανουμε το λαθος και θα παρασυρθουμε σε ενα φαυλο κυκλο αντιπαραθεσεων και ασκοπης καταναλωσης ενεργειας. Και προφανως δεν προτεινω να καθομαστε να ανεχομαστε την οποια βλακεια του καθενα, απλα να ειμαστε πιο προσεχτικοι. Και επειδη θα θελα να το κλεισω με τις τελευταιες στροφες απο το ‘Μην καρτερατε’, δεν μου εκανε καρδια να μην βαλω και κατι σαν μπονους απο το ιδιο κομματι.

Το μπονους
Για μας, για τις γενιές που θα ρθουνε πιο ζωντάνες
Και πιο σπινθηροβόλες μεγαλωμένες στον αγώνα μας
Για το σοσιαλισμό (βαλτε Προοδευτικη)
Για την κατάργηση της εκμεταλλεύτριας τάξης των μπουρζουάδων
Για το ξεπάστρεμα του ερυθρού γραφειοκράτη
Και των μηχανισμών της κρατικής επιβολής (βαλτε ΕΠΣΜ)

Το Επιμαχο σημειο
Όλοι μαζί, όλοι μαζί μας στον αγώνα
Το δικό μας, το δικό σας, τον κοινό μας τον αγώνα
Όλοι μαζί για να γευτούμε κάθε στιγμή της έκρηξης

Μην καρτεράμε άλλο πια

Και οπως εχουν ερθει τα πραγματα, μην καρτεραμε αλλο πια και ας κανουμε τα ντου με τον Αιολο να του δειξουμε τις ομορφιες τις Τριανδριας και να τους τιμωρησουμε για την πρωτη φετινη μας ηττα στο πρωταθλημα στον πρωτο γυρο.

Υστερογραφο:
Μεσα σε ολα αυτα ηθελα επισης να αναφερθω και στο ποσο μπασταρδο πραγμα ειναι το ποδοσφαιρο. Και εξηγουμαι. Ποσο δηλαδη να αντεξεις σαν ανθρωπος οταν πρεπει μεσα σε λιγοτερο απο εναν χρονο να υποστηριξεις (εστω και για 90 λεπτα) την Μπαγιερν Μοναχου. Τι δηλαδη ειχα κανει στην προηγουμενη μου ζωη και πρεπει να ερχομαι σε τετοια διλημματα? Δε μπορω να εχω μια φυσιολογικη ζωη ο ανθρωπος? Βεβαια θα μου πειτε παρατα τα ποδοσφαιρα και μην σκας αλλα δεν ειναι και τοσο ευκολο. Τελος των παντων για συντροφια σε αυτες τις δυσκολες ωρες εχω παντοτε στο μυαλο μου κατι που μου ειχε γραψει ο πορπουρας οταν ειχα ζητησει συγνωμη και δημοσια εξιλεωση γιατι ειχα αγορασει καποια στιγμη ενα καπνιστο βαυβαρεζικο κασερι. Και ιδου τι μου ειχε απαντησει:

Δε πειραζει συντροφε. Πες οτι η αγορα του κασεριου (δε συμφωνω καθολου με την ψευτο-pc χρηση του ορου ‘Τυρι’ για γαλακτοκομικο παρασκευασμα της βαβαριας) αποτελεσε φορο τιμης για την εκδηλωση και μετα αιματηρη καταστολη της συμβουλιακης κομμουνας του Μοναχου που φετος συμπληρωνει τα 90 χρονια. Αν ειχαν επικρατησει ο αναρχικος S.Landauer και οι υπολοιποι, ο κοσμος σημερα θα ηταν καλυτερος. Τουλαχιστον θα ηταν διαφορετικος. Μπορει και να υποστηριζαμε την Bayern σημερα.