Part Two

Πριν συνεχισω με το Barmy Army και τον Mitchel Johnson που τα αφησα στη μεση, ενα μικρο διαλειμμα.

Εδω και καποιες μερες υπηρχε ολη αυτη η ειδησιογραφια για το που θα παιξει η Rangers (η νεα) και εαν θα παρει μερος τελικα στη πρωτη ή στην τελευταια κατηγορια κ.ο.κ.  και τι θα γινει με το ενα και τι θα γινει με το αλλο. Αυτα δεν με απασχολουσαν αλλά επειδη θα επαιζε ενα κυπελλακι σημερα, υπηρξε ολη αυτη η ιστορια να δωσει τους αγωνες με μια προσωρινη αδεια και μετα θα βλεπαν. Ετσι μεσα σε ολα θυμηθηκα οτι εχει κυπελλακι στη Σκωτια . Αυτο που παιζουν οι δυο τελευταιες κατηγοριες μεταξυ τους. Σουπερ, βουρ για κανενα αποτελεσμα.

Egin City – Arbroath = 5-7
Το Elgin το συμπαθω και παντοτε βλεπω τα αποτελεσματα του. Αφου λοιπον διαβαζα τα σκορ με καλοκαιρινη χαρα και διαθεση, επεσα και στο δικο μας, 5-7. Ασχετα με την πρωτη αντιδραση που ηταν κατι σαν ‘αϊ…χασαμε’, μετα μονο μια χαρα για το γαματο γεματο σκορ που φεραμε. Ηττα δε λεω αλλα τελος Ιουλιου, πρωτο ματς της χρονιας και να φερνεις κατι τετοιο ειναι χαρα. Σπορ και Θεαμα. Φαντασου τι εχει να γινει μετα οταν θα παιζουμε καλυτερα. Κατι σαν το πρωτο ματς εβερ της Μπαρνετ στην Επαγγελματικη Κατηγορια το 92. Ηττα εντος εδρας απο την Μπλακπουλ με 4-7, αν δεν κανω λαθος. Κανεις δεν στεναχωρηθηκε. Τι πιο ομορφο να αρχιζεις κατι καινουργιο με επιθετικες διαθεσεις ασχετα εαν το αποτελεσμα στο τελος δεν ειναι το καλυτερο.
Πισω στο ματς λοιπον. Μετα απο το αρκετα μη διαδεδομενο θεαμα του πεντε πριν απο το επτα, το οποιο με εκανε να το ξανακοιταξω, οχι γιατι περιμενα το επομενο δευτερολεπτο ο διαχειρηστης του bbc να κανει το πενταρι, τρια και το επτα, δυο, εχοντας μολις καταλαβει το μεγαλο του λαθος αλλά γιατι απλουστατα ηθελα να το ξαναδω. Και αφου το ειδα πηγα στους σκορερς. 0-1 στο ’16, 1-1 στο ’19, 1-2 στο ’21, 1-5 στο ημιχρονο. Στο ’50, ’52, ’53…4-5, στο επομενο δεκαλεπτο 4-7 και στο ’87, ’89 το τελικο 5-7. Τι ματσαρα για πρωτο ματς. Ευγε και ας χασαμε.
The Hat-trick
Ας μην ξεκινησω με την ιστορια του χατρικ. Το χατρικ γενικα ειναι οταν καποιος βαζει τρια γκολ. Στην Αγγλια οπως φυσικα και στην Σκωτια και στα αλλα μερη εδω γυρω, οταν καποιος βαζει τρια γκολ, παιρνει την μπαλα σπιτι του αφου πρωτα εχουν υπογραψει ολοι οι συμπαικτες του, που παιξαν στο συγκεκριμενο ματς. Ετσι γινοταν παντοτε και ετσι γινεται ακομα. (Μια αστεια ιστορια ηταν, οτι στον τελικο του Παγκοσμιου Κυπελλου το ’66 οταν ο Χερστ εβαλε τα τρια γκολ, δεν πηρε την μπαλα μετα τον αγωνα γιατι την ειχε αρπαξει καποιος Γερμανος παικτης, ο οποιος βεβαια δεν εκανε κατι ‘παρανομο’ ή ‘υπουλο’ απλα εκανε οτι καναν στην Γερμανια τοτε. Ο πρωτος που θα επαιρνε την μπαλα ηταν δικη του και τελειωνε εκει το πραμα. Ελα μου ντε ομως που το Παγκοσμιο γινοταν στην Αγγλια και τα εθιμα ειχαν αλλιως. Οπως και να εχει το πραγμα, η μπαλα επιστραφηκε στον Χερστ πριν μερικα χρονια)
Οι purists του ποδοσφαιρου παντως δηλωνουν οτι χατρικ ειναι ΜΟΝΟ οταν ενας παικτης βαζει τρια συννεχομενα τερματα και οχι οταν μεσολαβει καποιος συμπαικτης του. Βεβαια οπως εχουμε μετα τους vegan και εκεινους που τρωνε μονο καρπους που πεφτουνε απο το δεντρο, εχουμε και στην χατρικ φιλοσοφικη σκεψη, την αποψη-ταση να διαλαλα οτι χατρικ ειναι οταν καποιος βαζει: ενα γκολ με το δεξι ποδι, ενα με το αριστερο και ενα με το κεφαλι. Με αυτη την σειρα. Κατι που ακουγεται φυσιολογικο. Και που ειναι και το σωστο εδω που τα λεμε.

Απλα επειδη στο 5-7, τρεις παικτες κανανε χατρικ, δεν ηξερα ποιος δικαιουται την μπαλα. Φανταστηκα αυτος που τα εβαλε πρωτος.

Βεβαια δεν περασα την μερα μου, σπαζοντας το κεφαλι μου ποιος αστερας της τεταρτης κατηγοριας πηρα την μπαλα σπιτι του. Ειχα αλλα προβληματα. Παρακολουθουσα (και παρακολουθω οσο γραφω) δυο αγωνες κρικετ για την πρωτη κατηγορια.Το Nottinghamshire με το Sussex και το Warwickshire με το Surrey.
Λιγο πριν το Τσαϊ στην τριτη ημερα (απο τις τεσσερις) ειχαμε:

Sussex 171 & 113/0 (36.5 overs)
Notmm 520/4d

Warwickshire 571
Surrey 224/7 (80.0 overs)

Βασικα δεν υποστηριζω καμια απο τις τεσσερις ομαδες που παιζουν αλλα θα ηθελα εαν μπορουσαν το Sussex και το Surrey να φερουν χι με τους αλλους δυο μηπως και εχει καμια ελπιδα το Somerset και παρει το πρωταθλημα. Ακομα και κρικετ να μην ξερεις, βλεποντας τους αριθμους καταλαβαινεις οτι τα πραγματα δεν πανε πολυ καλα για τα υποχθονια σχεδια μου, οποτε και εχω εναποθεσει τις ελπιδες μου στο τραγουδι του Βουρνα ‘μια βροχη θα μας σωσει’. Και αυτο γιατι οταν βρεχει, κρικετ δεν παιζουμε. Αντε γερα.

Να κλεισω οτι ολα τα πιο πανω συνεβηκαν παραλληλα και με την βοηθεια μιας αρκετα βαριας coyntry ale της Owd Rodger (μετα τους καφεδες) και τα ακουσματα των Henri Pousseur (electronic experimental and microtonal 1953-1999), Arne Nordheim, Luigi Archetti, Institute of Sonology 1959-1969, Luc Ferrari και φυσικα του Nam June Paik (Works 1958.1979), υστερα απο μια αναλαμπη που ειχα πρωινιατικα για μια αλλαγη απο το (working class) noise των non-musicians, στο (middle class) ακαδημαικο παιξιμο των modern compositors. Αυτα.

Part One

The best team ever?
Alan Shearer must not have seen Northampton Town under Ian Atkins.

Δεν ηθελα να γραψω κατι για αυτο αλλα το ειδα μολις ετοιμαζομουν να γραψω ενα καινουργιο ποστ.Το συγκεκριμενο ειναι απο το live που εχουν στο σαιτ του bbc για τον τελικο. Φανταζομαι οτι ειναι κατι που Θα ειπε ο Σηρερ για την Ισπανια, κατα το διαλειμα στην τηλεοραση του μπιμπισι και οι τυποι στο site δεν χασαν την ευκαιρια να ξεμαλκστουν. Τι να το κανεις εαν δεν μπορεις να εχεις ενα good laugh!

Άλλα φυσικα ηθελα να γραψω. Οπως θα ΄δατε εδω και καποιο καιρο ημασταν σιωπηλοι. Αυτο φυσικα εχει να κανει για διαφορους λογους. Οποτε και αυτο το γραπτο θα παει καπως ετσι. Σιγα σιγα και οπως μας βγει.

Θεμα Πρωτο:Τα τελευταια που ειπαμε ηταν για το παιχνιδι με τον Αστερα. Ειχα την χαρα να δω για πολυ λιγο τον Στεργιο και τον Προεδρα (και τον Αγγελο απο πισω να κανει ποδηλατο) (και το ΣΦ Ναυρινου ή Κεντρου? Δε θυμαμαι)λιγο πριν τον αγωνα. Απο τοτε παρακολουθησα λιγο τα μηνυματα στο επισημο για να εχω μια ιδεα τι γινεται. Σε ενα απο αυτα, καποιο παιδι απο την Αθηνα εγραφε με πολυ χιουμορ εαν καναμε πραγματικοτητα το συνθημα που φωναζαν για τον ‘ποδαροδρομο’. Και αυτο μου θυμισε την περιπτωση του That Mitchell Johnson Song.

Οχι οτι εχουν καμια σχεση τα δυο τους αλλά κυριως για το εξυπνο πειραγμα, το οποιο ειναι που κανει την διαφορα.
Ο Mitchell…
Ο Mitchell Johnson ειναι ενας fast bowler της Αυστραλιας. Δεν θελω να σας τα σπασω με το κρικετ, υπομονη.
Και με το fast bowler εννουμε οτι οταν αρχιζει ενας αγωνας κρικετ και η μπαλα ειναι ακομα σκληρη, οι fast bowlers ειναι αυτοι που θα την παρουν πρωτοι και θα ηγηθουν της επιθεσης. Αυτο σημαινει οτι θα παρουν φορα και θα στην πεταξουν απο τις 22 γιαρδες (περιπου 20 μετρα) με 140-150 χιλιομετρα την ωρα και οποιον παρει ο χαρος. Ο Μιτσελ λοιπον, στο Ashes του 2010/11 θα ηταν αυτος που θα τρομοκρατουσε τους αγγλους batsmen.
The Ashes
Το Ashes ειναι μια σειρα αγωνων κρικετ μεταξυ της Αγγλιας και της Αυστραλιας, συνηθως πεντε αγωνων (καποιες σειρες ειχαν 6 αγωνες), οπου φυσικα ο καθε αγωνας κραταει 5 ημερες. Οι πρωτοι ξεκινησαν το 1882 και απο τοτε η σειρα των αγωνων παει μια στην Αγγλια, μια στην Αυστραλια. Βεβαια θα πρεπει να ειναι καλοκαιρι, οποτε οταν θα παιξουν στην Αγγλια η επομενη φορα down under θα ειναι μετα απο εναμιση χρονο και φυσικα θα ξανα επιστρεψει στην Αγγλια μετα απο εναμιση χρονο (…2005 Αγγλια, 2006/7 Αυστραλια, 2009 Αγγλια, 2010/11 Αυστραλια…). Οι Αυστραλοι εαν το εχετε καταλαβει τα τελευταια 20 χρονια ηταν καλοι. Δηλαδη πολυ καλοι. Το 2005 ηταν πρωτη φορα υστερα απο 18 χρονια χρονια που η Αγγλια κερδισε την σειρα με 2-1 παιζοντας εντος εδρας. Οταν θα πρεπει να  ξανακατεβουν κατω στις μακρινες επαρχιες τον Νοεμβρη 2006 για την τριμηνη δοκιμασια των αγωνων,  θα χασουν με 5-0. Business as usual θα πουν καποιοι. Οι Αυστραλοι ηταν ακομα καλοι και οταν ξαναηρθαν εδωπερα το εννια,  ηταν σιγουροι οτι θα κερδισουν ευκολα ή δυσκολα. Η Αγγλια με πεισμωμενες εμφανισεις κερδιζει 2-1 (τα αλλα δυο ματς ηρθαν ισοπαλα) και προετοιμαζοταν για την μακρινη Αστραλια που ειχαν να κερδισουν 24 χρονια. Και φυσικα ο Μιτσελ θα ηταν αυτος που θα εθαβε τα ονειρα τους για ακομα μια φορα.
Barmy Army
Το barmy οσοι ξερουν λιγα αγγλικουλια ή οσοι παρακολουθουσαν μικροι την Oi!Punk σκηνη θα γνωριζουν οτι δεν εχει ιδιαιτερα θετικη ερμηνεια. Παρολα αυτα οι οπαδοι/ο κοσμος που ακολουθει την Αγγλια στο κρικετ, εχει επιλεξει αυτο το ονομα ασχετα εαν οι αντιστοιχοι του ποδοσφαιρου ηταν αυτοι που ειχαν την φημη του barmy. Οχι αδικα θα προσθεταμε.

Βεβαια επειδη ειδα λιγο το Ευρωπαϊκο Πρωταθλημα τον προηγουμενο μηνα, οταν εδειχνε τους φιλαλθους της Αγγλιας, περισσοτερο μου φαινοταν σαν τους plastic fans των γηπεδων του σημερα με τα corporate boxes και τα prawn sandwiches παρα αυτα που ολοι αγαπησαμε τα 80s και τα 90s. Και αν η οπτικη εικονα των οπαδων το ’86 under the mexican sun ηταν λιγο περιεργη με τις μπουκλες, το perm μαλλι και την μουστακιά, το ’90 στην Ιταλια ειχε μια καινουργια αιγλη που συνεχιστηκε τοσο στην Γαλλια 8 χρονια μετα, οσο και στο Βελγιο λιγο αργοτερα με τους πλεον 30φευγα μπυροκοιλαραδες, με τις βερμουδες και τα t-shirt των ομαδων τους. Η δικια τους βεβαια παρακαταθηκη στον δικο μας, ελληνικο, αισθητικο ποστμοντερνισμο του ογδοντα εχει αφησει πληγες που ακομα πονανε. Διοτι ποιος μπορει να ξεχασει το αμανικο με την βρετανικη σημαια πανω του, το στενο(πολυ στενο) ασπρο τζην και το χεβυμεταλαδικο μαλλι να κυκλοφορει στα γηπεδα με την επωνυμια ‘χουλιγκαν’. Κανεις.

Μιας και ειπαμε για το Ευρωπαικο ας κανω ακομα μία παρενθεση.
Αυτο το νεο τρεντ με τα καινουργια γηπεδα να ειναι ολα (σχεδον ) ιδια και να μην εχουν κατι χαρακτηριστικο να ξεχωριζουν, περναει σε δευτερη μοιρα για αυτο που θελω να πω.
Τα γηπεδα αυτα οπως θα εχετε δει εχουν μεγαλες οθονες, οι οποιες δειχνουν τον αγωνα. Fine with that. Μεχρι πριν μερικα χρονια το deal ηταν να δειχνουν ζωντανα τι γινεται και οταν οταν υπηρχει κανενα ριπλευ, καμια διακοπη, να εχουν παγωμενη την εικονα σε κατι, στο γρασιδι, στο σκορ, σε κατι τελος παντων. Τωρα τελευταια βεβαια δειχνουν κανονικα την ροη και ετσι μπορουν και αυτοι που ειναι στο γηπεδο ‘να θαυμασουν τα ωραια πλανα που μας προσφερει o σκηνοθετης και τον ευχαριστουμε’. Ετσι καθε λιγο και λιγακι αντι να βλεπουμε τον αγωνα ή κανεναν παικτη ή κανεναν προπονητη, να παιρνουμε και μια ιδεα τι παιζει στον αγωνιστικο χωρο, βλεπουμε εξαλους φαν, βαμμενους, ντυμενους, με καπελακια και σκατακια, να χαιρονται και να δειχνουν στον φιλο τους διπλα να κοιταξει και αυτος στην οθονη, ‘και τι ωραια που περναμε’ και ‘ποσο ομορφα ειναι’. Γουαου. Ναι, σουπερ γαματα, ξερω. Το χειροτερο που μπορεις να δεις ειναι οταν χανει μια ομαδα και να δειχνει κανενα οπαδο της και αυτος να χαιρεταει στην τηλεοραση. Καλα κρασα μαστορα. Αυτο βεβαια αν και με ενοχλει δεν ηταν η αιτια να γραψω κατι.
Και ειναι αρκετα ενοχλητικο διοτι ενω τοσα χρονια εβλεπες εικονες απο τις κερκιδες, με κοσμο που δεν ηξερε οτι ηταν λαιβ και συμπεριφεροταν κανονικα και τωρα βλεπουμε τα καρναβαλια. Τεσπα που λενε.

Ειχαμε που ειχαμε που λετε αυτη την αηδια και φτασαμε πλεον οι καμεραμαν να εστιαζουν σε παιδακια τα οποια φυσικα ‘περα βρεχει’ και ουτε που κοιταν στο γηπεδο ουτε στις οθονες. Ετσι ενω μεχρι τωρα  οι καγκουροι με το που βλεπαν τις φατσες, μαϊμουδιζαν, με τα παιδακια επρεπε πρωτα να περιμενουμε τις μαναδες και τους πατεραδες να το παρουν χαμπαρι, να κοπιασουν στα τεκνα τους, να τους δειχνουν την οθονη, αυτα να συνεχιζουν να χαζευουν αμεριμνα, αυτοι να προσπαθουν να τα κανουν να κοιταξουν προς τα κει, αυτα πεισμωτικα να μην θελουν, εμεις ως θεατες να παρακαλαμε να δουν την φατσα τους στην τηλεοραση πριν το κοψει ο σκηνοθετης ‘γιατι θα ειναι κριμα’, αυτα τα αναθεματισμενα να μην θεν, ο σκηνοθετης να συμπονει και αυτος με το παγκοσμιο δραμα, οι γονεις να αγωνιαν και αυτοι, και οταν τελικα μας καναν την χαρη να κοιταξουν προς τα κει, να μην καταλαβαινουν τι παιζει και να τους παιρνει αλλα τοσα δευτερολεπτα να το καταλαβουν και αντε να τα δωσουμε ακομα λιγο χρονο και αντε να μας σκασουν κανενα χαμογελο και αντε να δουμε εαν θα μας χαιρετισουν και να! με τα ψεματα χορτασαμε που λενε και οι γνωστοι. Που καιρος για μπαλα.