Και για πρωτη φορα ας αναφερθουμε λιγο στην ιστορια της Λιβερπουλ. Ο Bob Paisley θεωρειται ο πιο πετυχημενος προπονητης της ιστοριας της Λιβερπουλ και μεχρι πριν μερικα χρονια επισης και ο πιο πετυχημενος προπονητης στην Αγγλια. Το τελευταιο βεβαια αλλαξε ή περασε εαν θελετε στον Φεργκιουσον ο οποιος ξεπερασε τους τιτλους του Πεϊσλι, οι οποιοι συνοψιζονται σε 6 Πρωταθληματα, 3 Πρωταθλητριων (τοτε που ακομα δεν ειχαμε την μαλακια του CL), 3 Λιγκ Καπ και 1 UEFA Cup. Και οπως σωστα θα παρατηρησατε δεν υπαρχουν Κυπελλα Αγγλιας και δεν ειναι λαθος. Ο Πεϊσλι ανελαβε την Λιβερπουλ το 1974 και εκατσε στον παγκο των Ρεντς μεχρι το 1983. Μεσα σε αυτα τα 9 χρονια κατεκτησε 13 τιτλους και το μονο αξιοσημειωτο ειναι οτι τη μοναδικη χρονια που δεν κερδισε κατι ηταν στην πρωτη του, το 1974-75. Βεβαια υπαρχει και η περιπτωση να μην προκαλουν δεος πλεον ολα αυτα, ζωντας σε μια εποχη οπου οι τοπ-ομαδες σχεδον νομοτελειακα κερδιζουν κατι καθε χρονο. Το ποδοσφαιρο δεν ηταν παντα ετσι και ιδιαιτερα στην Αγγλια και ιδιαιτερα εκεινες τις εποχες. Ο Πεϊσλι ηταν και θα ειναι ενα μεγαλο κεφαλαιο στην ιστορια της Λιβερπουλ. Πριν ομως ερθει ο Bob, αλλος ηταν αυτος που καθορισε την νοοτροπια, την λογικη, το ηθος και το τι ειναι η σημερινη Λιβερπουλ (οκ, οχι ακριβως η σημερινη-σημερινη Λιβερπουλ αλλα καταλαβαινετε τι θελω να πω).
Ο ανθρωπος αυτος ηταν ο Bill Shankly (φωτο πιο πανω). Ο Σανκλι, αν και Σκωτσεζος, επαιξε ποδοσφαιρο στην Αγγλια (Carlisle Utd και Preston NE) απο το 1933 μεχρι το 1949. Μετα την καριερα του ως ποδοσφαιριστης, εγινε προπονητης σε διαφορες ομαδες οπως στην Carlisle, στο Grimsby, στο Workington και στη Huddersfield Town μεχρι το 1959, οπου και θα αναλαβει την Λιβερπουλ. Η Λιβερπουλ εκεινη την εποχη δεν ειχε καμια σχεση με την ιστορικη αξια που εχει αυτη την στιγμη η ομαδα. Παροτι ειχε κερδισει 5 πρωταθληματα αγγλιας δεν θεωρουταν απο τις μεγαλες και παραδοσιακες ομαδες του νησιου, οπως ισως η Man U, η Wolves, η Everton για να αναφερουμε ελαχιστες απο αυτες (ο κατολογος μπορει να φερει και την Μπλακπουλ, την Βιλλα, την Σαντερλαντ, την Στοουκ, την Χαντερσφιλντ, την Νιουκασλ και παει λεγοντας). Παντως η Λιβερπουλ δεν ηταν μεσα σε αυτες.
Οχι μονο αυτο αλλα οταν πηγε στην ομαδα, η Λιβερπουλ επαιζε ηδη 5 χρονια στη δευτερη κατηγορια και οι οιωνοι δεν ηταν οι καλυτεροι για το μελλον της.
“If Everton were playing at the bottom of the garden,
I’d pull the curtains”
Ο Σανκλι ως σκληροτραχηλος Σκωτος ειχε αλλη αποψη. Ξεκινωντας απο το προπονητικο κεντρο και φτανωντας μεχρι τον ψυχισμο των παικτων, ολα αλλαξαν. Ο Σανκλι πιστεψε στην δυναμικη του συλλογου και προχωρησε οπως αυτος πιστευε καλυτερα. Για αυτον υπηρχαν μονο δυο ομαδες στο Λιβερπουλ. Η Λιβερπουλ και οι ρεζερβες της Λιβερπουλ. Καμια Εβερτον. We are Liverpool. Και ολα πηραν τον δρομο τους. Η ομαδα κερδισε το πρωταθλημα της Β Κατηγοριας το ’62, το πρωταθλημα Αγγλιας δυο χρονια αργοτερα (το ’64), το πρωτο τους Κυπελλο Αγγλιας το ’65, ξανα το πρωταθλημα Αγγλιας το ’66 και το ’73, το Κυπελλο Ουεφα το ’73 και ακομα ενα Κυπελλο Αγγλιας το ’74, πριν παραδωσει την θεση του προπονητη στον βοηθο του Bob Paisley στο τελος εκεινης της χρονιας. Και καπου εκει ξεκινησε ο μυθος των Ρεντς για τα επομενα 15 χρονια. Απο εναν ανθρωπο που μας αφησε παρακαταθηκη μια απο τις πιο διασημες ατακες σχετικα με το ποδοσφαιρο. “Some people believe football is a matter of life and death, I am very disappointed with that attitude. I can assure you it is much, much more important than that.”
Μπορει ο Paisley να κερδισε τα παντα με τους Ρεντς (οκ εκτος του Κυπελλου) αλλα χωρις τον Shankly, η Λιβερπουλ δεν θα ηταν το ιδιο κλαμπ. Εκανε τους παντες στον συλλογο να πιστεψουν στην ομαδα τους. Απο τους ανθρωπους που δουλευαν ως νερουλαδες στο γηπεδο μεχρι τους ανθρωπους που διευθυναν την ομαδα. Ολους τους. Η αντιπαθεια του για την Εβερτον ηταν μνημειωδης. Και αυτο οχι για κανεναν αλλο λογο αλλα για να κανει τους δικους του να πιστεψουν οτι αυτοι ειναι η μεγαλη ομαδα της πολης. Εφτασε στο σημειο να πει την ημερα της κηδειας του 
Dixie Dean, οτι ακομα και νεκρος εφερε περισσοτερο κοσμο στην κηδεια του παρα απο τον κοσμο που πηγε στο Goodison Park το προηγουμενο Σαββατο. Ο Dixie ηταν ή και ειναι ακομα ο μεγαλυτερος παικτης που επαιξε ποτε στην Εβερτον. Ή οταν ο Allan Ball πηρε μεταγραφη στους μπλε, οτι τουλαχιστον θα παιζει διπλα σε μια μεγαλη ομαδα. Και εαν αυτα φαινονται χαριτωμενα τωρα, τοτε περισσοτερο για βλασφημια ακουγοταν παρα για οτιδηποτε αλλο. Βεβαια ειχε να πει και αλλα πολλα. Για τους διατητες πχ οτι “The trouble with referees is that they know the rules, but they do not know the game”. Το οτι ‘η καλυτερη ομαδα εφερε ισοπαλια’, μετα απο ενα δυσκολο 1-1. Για τον επιθετικο του, Roger Hunt, που μαλλον θα ειχε χασει αρκετα καποια στιγμη “Yes, Roger Hunt misses a few, but he gets in the right place to miss them”. Και για να κλεινουμε με τι τι εχει πει, κατι για την φιλοσοφια του ποδοσφαιρου και γιατι ειναι τοσο απλο, “Football is a simple game based on the giving and taking of passes, of controlling the ball and of making yourself available to receive a pass. It is terribly simple”.
Οπως και να ειχε παρολη την ξαφνικη αποχωρηση του Σανκλι και την παραδοση της ομαδας στον βοηθο του, Πέισλι, δεν αλλαξε κατι στην ανοδικη πορεια που ειχε ξεκινησει να παιρνει η ομαδων των κοκκινων απο το Λιβερπουλ. Οι βασεις ειχαν μπει και οι καρποι αποδωσαν. Η Λιβερπουλ εγινε η μεγαλυτερη ομαδα στην Αγγλια, αντε μεχρι προτινος, και παραμενει μια εξ αυτων. Η δικια μας αλλαγη σελιδας στο προπονητικο τιμ, δεν θα μπορεσει παρα να ακολουθησει τον ιδιο δρομο. Βεβαια ο Στεργιος δεν ειχε να πει κακο λογο για την Ελπιδα αλλα για ολα τα αλλα σχετικα με τις βασεις για την ομαδα τις εβαλε.
Νεος προπονητης, νεος ασισταντ κοουτς. Ολοι μαζι για νεες λαμπρες σελιδες της ιστοριας μας. Αν και με τον τροπο που ξεκινησε οι καριερα τους μας βαζει σε αντικειμενικες δυσκολιες για την συμπληρωση των στατιστικων στοιχειων που προτιθεμαι να βαλω οταν βγει ο συλλεκτικος τομος-λευκωμα ‘100 χρονια Προοδευτικη Τουμπας’, σε καμια 39 χρονια. Διοτι με το μισο ματς που επαιξε ο Στεργιος με την Αγια Παρασκευη και το αλλο μισο ο Ασκαζο, θα πρεπει τα συνολικα στατιστικα του να ειναι κατι σαν 59.5 αγωνες, 19.5 νικες-19 ισοπαλιες-29 ηττες και παει λεγοντας. Βεβαια μεχρι τοτε εχουμε καιρο.
Και το κλεινω με δυο ακομα πραγματα. Ενα για τον Σανκλι και ενα για τον Φεργκι. Για τον Φεργκι εχει να κανει με την αχαριστια του να μην εχει ακομα ευχαριστησει των γνωστο μας απο την θητεια του στον Πανιωνιο Mark Robins, που του εσωσε την καριερα του το 90, οταν με δικο του γκολ, η Μαν Γιου ισοφαρισε την Νοτινχαμ στο Κυπελλο και δεν πηρε το P45 και μετα οχι πρωταθληματα και τσαμπιο λιγκ θα εβλεπε αλλα για καμια Σεντ Τζονστον και Αρμπροουθ τον εβλεπα.
Οσο για τον Σανκλι καποια στιγμη τον ρωτησαν εαν αληθευε το γεγονος οτι πηρε την γυναικα του την ημερα που ειχαν επετειο γαμου και την πηγε να δει αγωνα της Rochdale. Ο Σανκλι φυσικα τους απαντησε οτι δεν θα μπορουσε ποτε να ειχε παντρευτει μεσουσης της ποδοσφαιρικης περιοδου, οποτε δεν θα μπορουσε να ηταν η επετειος τους. ‘Ηταν τα γενεθλια της. Και δεν ηταν η Ροτσντεϊλ, οι ρεζερβες της Ροτσντεϊλ ηταν’ συμπληρωσε.
Οπως και να εχει κανενα ματς δεν θα ειναι ευκολο. Αλλά επισης, και κανενα ματς δεν ειναι περαν των δυναμεων μας. Ολα ειναι ανοικτα. Εμεις πρεπει να κανουμε αυτο που πρεπει να κανουμε. Να παιξουμε το ποδοσφαιρο που μας αξιζει ως ομαδα, να κανουμε τους εαυτους μας υπερηφανους και στο τελος, τα μετραμε τα κουκια. Το προγραμμα εαν δεν κανω μεγαλο λαθος, ειναι στρωμενο με…θεωρητικα ευκολους αγωνες, αν και οταν ακουμε κατι τετοιο τα κανουμε σκατα. Ναι! ειμαστε ομαδα για μεγαλους αγωνες αλλα και λιγο πραγματισμος ποτε δεν κανει κακο. Κατι Ατρομητοι, κατι Ιπποκρατηδες, Αιολοι και Αστραπες και ενδιαμεσα κανα-δυο ντερμπυ με Χαριλαου, Καλλιθεα και Αισχυλους μεχρι να ερθουν τα Ρυσια και τα Κολεγια. Τι μπορει να παει στραβα? (ρητορικο ειναι το τελευταιο, δεν θελω απαντησεις)
ΓΚΟΥ ΟΝ ΡΕ ΠΡΟΟ
Ο Aldo Moro ηταν η αρχη, θα υπαρξει και συνεχεια μαλακα διατητη 