Ντου στα Χειμερινα Ανακτορα

Αν και λιγο καθυστερημενα μιας και το πρωταθλημα εχει αρχισει εδω και καποιο καιρο, αποφασισαμε να εκθεσουμε για ακομα μια φορα τις αποψεις μας απο αυτο εδω το φανζην.

Η ομαδα μας λιγους μηνες πριν ηταν ενα 45λεπτο και ενα 90λεπτο μακρια απο την ανοδο στην Α Κατηγορια της Ενωσης. Τα πραγματα στραβωσαν αλλά αυτο δεν ηταν κατι το οποιο μας στεναχωρησε. Οκευ μας στεναχωρησε αλλά τι να κανουμε ετσι ειναι το ποδοσφαιρο. Οπως και τα υπολοιπα αθληματα φυσικα. Το νεο πρωταθλημα θα ξαναρχιζε και εμεις ετοιμοι να αρχισουμε να παθιαζομαστε ξανα με την μαυρομωβ αρμαδα απο την Τουμπα. Βεβαια δεν θα επρεπε να ξεχναμε οτι την τελευταια φορα που ειχαμε παιξει μπαραζ για την ανοδο, την επομενη χρονια η ομαδα μεχρι κανα δυο-τρεις αγωνιστικες πριν το τελος εβλεπε τα πλευ-αουτ ωσαν σπαθα πανω απο το κεφαλι της.

Life is full of disappointment

Παρολα το βεβαρημενο ιστορικο της ‘μια καλης χρονιας – μιας σκατα’, η ομαδα μπηκε στο πρωταθλημα με υψηλες βλεψεις διοτι εαν δεν εισαι αισιοδοξος στη ζωη σου τοτε οταν θα απογοητευτεις απο τις αποτυχιες δεν θα εχεις να στεναχωριεσαι καθολικα και θα χασεις το υπερτατο προτερημα της πραγματικης θλιψης. Η Προοδευτικη πιστή στις μικρες αυτες χαρες της ζωης, δεν μας αφησε να ονειροβατουμε και κατευθειαν μας προσγειωσε στην πραγματικοτητα της βου εψουμους. Τρεις ηττες στους τρεις πρωτους αγωνες και κατευθειαν ακυρωσαμε την επινοικιαση του ανοικτου double-decker bus για την περιφορα του τροπαιου στα δρομακια της Τουμπας τον ερχομενο Μαη. Τζαμπα λεφτα θα πει κανεις. Τζαμπα ηττες θα πει καποιος αλλος. Η ζωη οπως λεει και ο υποτιτλος ειναι γεματη απογοητευσεις. Αλλά ας θυμηθουμε την χρονια που Εβερτον ειχε παρει το πρωταθλημα το 1984-85.

Η Εβερτον οπως θα επρεπε να γνωριζει ο κοσμος ηταν απο τα μεγαλα κλαμπ στην Αγγλια οταν και δημιουργηθηκαν τα επισημα πρωταθληματα (μαζι με την Αστον Βιλα, την Σαντερλαντ κτλ) και μεχρι να δημιουργησει τη δεκαετια του ’70 την μεγαλη της ομαδα η Λιβερπουλ (ο αλλος συλλογος της πολης), η Εβερτον ηταν αυτη που κυριως μαζευε τιτλους. Ολα αυτα μεχρι και το 1970, τοτε θα παρει το τελευταιο της πρωταθλημα, θα ονειρευτει να παιξει στον τελικο των Πρωταθλητριων στο Γουεμπλευ, αλλά θα βρει μπροστα της τα λιονταρια του Παναθηναϊκου (τι γραφω ελεος) και εκτοτε θα βρεθει σε μια σχετικη αφανεια (14η το ’71, 15η το ’72, 17η την επομενη, 7η, 4η, 11η και διαφορα τετοια). Την προηγουμενη χρονια θα κερδισει το Κυπελλο Αγγλιας κερδιζοντας την Watford με 2-0, κατι το οποιο ηταν ο πρωτος τιτλος μετα απο 14 χρονια. Η ομαδα επιτελους (τουλαχιστον για τους οπαδους της) εδειχνε σημαδια ζωης. Προπονητης εκεινης της ομαδας ηταν ο Howard Kendall ο οποιος μια δεκαετια αργοτερα θα αναγκαστει να γνωρισει τα σαραγλια και τις καριοκες του Παπαπαρασκευα αφου ηρθε να δουλεψει στην Ξανθη.

Επιστρεφοντας ομως στις ζεστες ales, στα pies και στα βροχερα απογευματα του Μερσευσάιντ, η Εβερτον θα αρχισει το πρωταθλημα εντος εδρας με την ομαδαρα ομαδα της Τοτεναμ στις 25 Αυγουστου. Το αποτελεσμα 1-4 υπερ των πετεινων κανοντας τον δεκαχρονο γραφων να πιστευει οτι μπορει και να παρει πρωταθλημα επιτελους η ομαδαρα απο το Βορειο Λονδινο. Η Εβερτον απο την αλλη, δυο μερες αργοτερα θα ηττηθει ξανα απο την West Brom στα φιλοξενα midlands της χωρας. Ευτυχως οι εποχες ηταν αλλιως και ο συμπαθης Κενταλ δεν πηρε την αγουσα για το Job Centre να ζητιανευει τα ψιχουλα που εδινε η καταπτυστη Μαγκι στην ανεργη νεολαια και μη, εκεινο τον καιρο. Και ετσι λιγες μερες αργοτερα θα νικησει την Τσελσυ εκτος εδρας (η οποια Τσελσυ οπως θα πρεπει να γνωριζει ο κοσμος ηταν ενα joke club εκεινο τον καιρο), μετα θα φερει ενα χι εντος εδρας με την Ιπσουιτς και για να μην πολυλογουμε θα κερδισουν τον τιτλο 5 αγωνιστικες πριν το τελος του πρωταθληματος, στις 4 Μαϊου, εχοντας κανει 28 νικες σε 42 αγωνες, 6 ισοπαλιες και 8 ηττες, οι 2 στην αρχη που αναφεραμε και 3 στο τελος οταν ειχαν ηδη κερδισει το πρωταθλημα και ενω κρατουσαν δυναμεις για τον τελικο Κυπελλου με την Μαν Γιου (που χασαν τελικα) και τον τελικο του Κυπελλου Κυπελλουχουν (που κερδισαν με την Rapid Vienna σε ενα απιστευτα one sided football match οσο μπορω να θυμηθω, παιζοντας καταπληκτικο ποδοσφαιρο). Τη επομενη χρονια θα ετοιμαζοταν να κατακτησουν το Πρωταθλητριων αλλά τα καϊναρια της αιωνιας αντιπαλου της ειχαν καταφερει να τα γαμησουν την μανα στο Χευζελ δυο βδομαδες αργοτερα και ετσι μειναν με την αιωνια απορια τι θα μπορουσε να ειχε συμβει εαν.

Κανεις δε μπορει να απαντησει σε τουτο το ερωτημα οποτε παμε παλι πισω στην Προοδευτικαρα μας.

Οπως γνωριζει ο κοσμος, η ομας της Προοδευτικης, τουλαχιστον αυτη της Εκρηξης εδω και μια δεκαετια, οταν πλησιαζει ο Δεκεμβρης, απο τελη Νοεμβρη τελος παντων και μεχρι τον Γεναρη, αρχες Φλεβαρη εχει μια χαρακτηριστικη απεχθεια να κερδιζει τις αντιπαλες ομαδες. Και οχι μονο οταν η ομαδα ειναι στα ψιλοχάλια της αλλά και οταν η ομαδα εχει βλεψεις για τις πρωτες θεσεις. Θες να το πεις αφελεια? Θες να το πεις αλτρουισμο? Θες να το πεις ‘μας πιασαν τα ξυδια και δε μπορουμε να παρουμε τα ποδια μας χειμωνιατικα’? Οπως και να το πεις, η ομαδα ειναι too shy να κερδισει. Τα Χειμερινα Ανακτορα ειναι παντοτε ενα μακρινο ονειρο για εμας, κατι που μας κοστιζει οπως περσι οταν για λιγους βαθμους θα μπορουσαμε να ημασταν εμεις τωρα και να χανουμε στην Α Κατηγορια και οχι η Καλλιθεα και ο Αντωνης.

Χαλαλι ομως δεν πειραζει, η ομαδα μετα τις τρεις ηττες θα κερδισει στον τεταρτο αγωνα το Περα και το προηγουμενο Σαββατο στο ντερμπυ κορυφης (μην γελατε σας παρακαλω, μπορει εμεις να ειχαμε 3 βαθμους και η ΑΕΧ  9 αλλά κανονικα και συμφωνα με την αποδοση που ειχαμε θα επρεπε να ειχαμε τουλαχιστον 10 βαθμους, οποτε το πολυ πολυ με το ντερμπυ κορυφης να κανουμε overstatement για την ΑΕΧ και οχι για εμας), η ομαδα θα δειξει οτι ειναι back on her very best. Και εκει που παίρναμε φορα για το μεγαλο ντου στα Χειμερινα Ανακτορα, ερχεται η γιορτη της 28ης. Κωλοιταλοι μια ζωη κατενατσιο. Δηλαδη ρε Γκρατσι δε μπορουσες να πας κανα δυο μερες πιο μετα? Πανε στις 30. Πανε στις 1, μη γαμιεσαι ετσι, τι ειναι αυτα! Καθομαστε τωρα σε αναμμενα καρβουνα μεχρι το παραεπομενο ΣαββατοΚυριακο να παιξουμε το τοπικο ντερμπακι με την Ελπιδα. Ελεος, αδικια μια ζωη να μη μπορουμε να ανασανουμε. Τι να πει κανεις. Να μας κρυωσουν τα παιδια να πρεπει να ξαναπαρουμε φορα να κανουμε τα ντου. Αρκουδεηδες!!!

Οπως και να εχει ας μην ξεχναμε οτι εκτος απο το πρωταθλημα εχουμε να αγωνιστουμε και στο Κυπελλο με την ΑΕ Πυλαιας η οποια ειναι επισης και αυτη στον ομιλο μας. Ο αγωνας στα χορταρια της Πυλαιας, αυριο Τεταρτη με μοναδικο στοχο την μεγαλειωδη νικη και προκριση στην επομενη φαση του θεσμου. Τελος παντων και στα πεναλτυ εαν κερδισουμε και δεν ειναι τοσο μεγαλειωδη η νικη, δεν πειραζει. Και να χασουμε παντως με κανενα 2-1 εκει προς το τελος παλι δεν πειραζει. Οπως και να εχει ακομα και καμια τεσσαρα εαν φαμε παλι δεν πειραζει. Θα μου πειτε βεβαια, τι λες ωρε που δεν πειραζει και θα απαντησω οτι ναι, εχετε δικαιο. Αντε γερα ρε ομαδαρα!

Bring us the fucking cup!!!

(και μετα το πρωταθλημα)